Demonstraties tegen het regime van Assad in Hula, bij Homs 2011
Waar blijven de Nederlandse intellectuelen als het om Syrië gaat?
Vandaag is het precies zeven jaar geleden dat de mensen in Syrië in opstand zijn gekomen tegen het onderdrukkende regime van Bashar Al-assad. Maar zeven jaar later is Bashar nog niet weg, ligt het land in puin en kijkt de hele wereld toe.
Rehab Chaker roept Nederlandse intellectuelen op met een open brief.
De Syriërs proberen al zeven jaar hun stem te laten horen. Ze schreeuwen het uit, in alle talen, maar vergeefs. Ook Nederlandse Syriërs hebben de taak op zich genomen om de noodkreten van hun landgenoten hier te laten doorklinken. Ze demonstreren overal in Nederland, maar worden nauwelijks opgemerkt. Terecht vragen ze zich af: waarom komen er geen Nederlanders op onze demonstraties af? Wordt onze pijn niet gezien, is daar überhaupt geen respect voor? De Syriërs in Nederland zijn uitgeput en vragen zich af: hoe nu verder?
Kort geleden is er een zoveelste poging ondernomen om de stem van de Syriërs gehoord te krijgen. De Syrische Intellectueel Yassin Alhaj Salih, die tijdelijk in Duitsland verblijft, heeft andere intellectuelen uit de hele wereld opgeroepen om zich tegen de huidige misère in Syrië uit te spreken. Hij benaderde mij met het verzoek om ook onze Nederlandse vrienden te vragen zijn oproep te ondertekenen. Ik kreeg een paar uur de tijd.
Maar welke Nederlandse intellectuelen moest ik benaderen? Dat vroeg ik me af. Wie heeft zich de laatste tijd duidelijk bekommerd om – en zich duidelijk uitgesproken tegen – wat er in Syrië gebeurt? Wie heeft zich beziggehouden met meer dan alleen de vluchtelingencrisis en de Nederlandse belangen? Ik zocht een paar namen in mijn agenda, belde, en stuurde wat emails. Na een paar uur had ik zegge en schrijve vier handtekeningen binnen. O, wat een schande…
Waar is jullie stem wanneer een wereldstad als Aleppo uit de beschaafde wereld verdwijnt? Wie van jullie heeft uit eigen initiatief over de belegering van Oost-Ghouta geschreven? En over de vaatbommen die als loodzware regen op de mensen vallen?
Hieronder de door 200 intellectuelen wereldwijd ondertekende open brief van Alhaj Salih, die eerder in het Engels in The New York of Books verscheen. Ik vraag er ieders aandacht voor. Maar daarnaast wil ik nóg een oproep doen aan de Nederlandse intellectuelen. Waar zijn jullie als wij jullie nodig hebben? Waar is jullie stem wanneer een wereldstad als Aleppo uit de beschaafde wereld verdwijnt? Wie van jullie heeft uit eigen initiatief over de belegering van Oost-Ghouta geschreven? En over de vaatbommen die als loodzware regen op de mensen vallen? Waar zijn jullie als de mensheid weer eens in haar eigen vlees snijdt? Durf alsjeblieft te spreken. Niemand hoort jullie.
De Nederlandse ondertekenaars van de internationale oproep van Alhaj Salih zijn, naast Rehab:
Désanne van Brederode, filosofe en schrijfster
Jurgen Maas, uitgever
Marjolein Wijnincks, Arabiste
Hanny Wieles, docente Nederlands
Husam Alkatlaby, mensenrechtenactivist
Stop met doen alsof er niets gedaan kan worden om de Syriërs te redden – een open brief (vertaling Astrid Kompier)
De Verenigde Naties zegt geen woorden meer te hebben om de situatie in Syrië te beschrijven, maar wij, ondergetekenden, hebben die nog wel, en we richten die tot de regeringen, de parlementsleden, het electoraat, en de opinieleiders waarvan de internationale rechtsorde tot dusver afhankelijk was.
De wereld kijkt toe hoe de slachtingen het leven van de Syriërs verwoesten. Alles gebeurt voor het oog van een wereldwijd publiek, dat alles ziet, maar weigert iets te doen.
Vanwege Russische obstructie en westerse besluitenloosheid heeft de VN-Veiligheidsraad de Syriërs geen bescherming kunnen bieden. De aangenomen resoluties met betrekking tot Syrië zijn allemaal vruchteloos gebleken. Het enige wat men heeft bereikt, is minder zichtbaar maken dat de organisatie op sterven na dood lijkt te zijn. De VN is zelfs gestopt met het bijhouden van het aantal dodelijke slachtoffers in Syrië. Mogelijk is men zich ervan bewust welke smet dat aantal op de nalatenschap van de instelling zou werpen. Na zeven jaar lijken de naties slechts in apathie te zijn verenigd.
Het is overbodig om te vermelden welke, of hoeveel misdaden het regime van Assad heeft gepleegd tegen de Syriërs, met steun van lokale en buitenlandse milities, en met behulp van Iraanse strategieën en financiën, Russische gevechtsvliegtuigen en huurlingen – en door internationale onverschilligheid. De wereld die toekeek en haar blik afwendde, gaf er op die manier alle gelegenheid toe.
Er zijn Syriërs doodgeschoten, op klaarlichte dag afgemaakt, toen zij protesteerden tegen het onrecht. Ze zijn gevangengenomen, mishandeld en geëxecuteerd. Ze zijn bedolven onder bommen en granaten. Ze zijn belegerd, verkracht en vernederd. Ze zijn vergast. Ze zijn ontheemd en onteigend.
Zij die de bevoegdheid hebben om te handelen, hebben steeds hun steun betuigd, maar niets anders gedaan dan wensen dat deze oorlog tegen burgers – welke zij grotesk genoeg een ‘burgeroorlog’ noemen – zou ophouden. Zij roepen ‘alle partijen’ op terughoudendheid te betrachten, ook al is er één partij die feitelijk het monopolie heeft op geweld; ze moedigen alle partijen aan te onderhandelen, ook al heeft de oppositie helemaal geen invloed. Ze stellen dat er ‘geen militaire oplossing is’, ook al geeft het regime geen enkele indicatie dat het in welke oplossing dan ook gelooft. Ondertussen zijn pleidooien van hulporganisaties en bedreigde Syriërs aan dovemansoren gericht.
Vluchtelingen – de enige Syriërs die wat hulp hebben gekregen – ervaren dat de politiek niet geïnteresseerd is in hun lot. Ze zijn geïsoleerd van de terreur die hen dwong te vluchten.
Vandaag, terwijl Idlib en Afrin branden, wordt het onvermijdelijke zichtbaar in Ghouta; het immense openluchtconcentratiekamp begint aan zijn vijfde jaar onder belegering. Wat er vervolgens gebeurt, laat zich raden, want dezelfde formule is veelvuldig toegepast gedurende de afgelopen zeven jaar. Terwijl de burgerbevolking wordt gegijzeld, de import van levensmiddelen en medicijnen wordt gehinderd, net als alle andere hulp, bombardeert het regime het gebied aanhoudend, vooral de medische faciliteiten, totdat men capituleert. De overlevenden worden vervolgens gedwongen hun huizen, die onteigend zijn, te verlaten vanwege demografische bedenksels die tot doel hebben politiek homogene geografieën te ontwikkelen.
Hoewel er geen illusies meer bestaan over de rol van de Veiligheidsraad, heeft elke lidstaat niettemin plechtig beloofd de ‘R2P-doctrine’ (Responsibility to Protect :Verantwoordelijkheid te Beschermen), die valt onder de taak van de VN om volkerenmoord te voorkomen, te aanvaarden en te handhaven. De verwoesting van Syrië had voorkomen kunnen worden, en kan nu alleen worden gestopt door de gekozen en aangestelde leden van democratische instituties. Het is zaak dat zij hun verplichtingen krachtens de R2P-doctrine vervullen, en de bedreigde Syrische bevolking beschermen tegen misdaden, etnische zuiveringen, en tegen wat de onderzoekers van oorlogsmisdaden van de VN zelf ‘de misdaad van uitroeiing’ noemen.
Het Syrische volk durfde te geloven dat, ook al was de strijd voor waardigheid zijn eigen strijd, het in de eenentwintigste eeuw nooit zo aan zijn lot zouden worden overgelaten
Er moet een einde aan de lijdensweg van de Syrische bevolking worden afgedwongen. De daders van deze wrede misdaden tegen de menselijkheid moeten voor eens en een halt worden toegeroepen. Daarvoor is een myriade aan geopolitieke redenen aan te voeren, maar wat prevaleert is de onschendbaarheid van het leven en de uitoefening van de vrije wil. Geen actie ondernemen, zou deze principes reduceren tot gemeenplaatsen zonder enige betekenis. Helaas durfde het Syrische volk in deze principes te geloven; het durfde te geloven dat, ook al was deze strijd voor waardigheid zijn eigen strijd, het in de eenentwintigste eeuw nooit zo aan zijn lot zouden worden overgelaten.
Vandaag beroepen wij ons nog eens op de ethiek en de gedragscodes waarop democratie en internationale wetgeving zijn gebouwd, en vragen u nu te handelen en de Syrische genocide te stoppen: eis een onmiddellijke wapenstilstand, onmiddellijke opheffing van alle belegeringen, onmiddellijke toegang voor alle hulporganisaties, laat alle politieke gevangenen vrij, en eis onmiddellijke bescherming van de levens van alle Syriërs.
Affiliaties zijn slechts ten behoeve van identificatie:
Yassin al-Haj Saleh, schrijver, Berlijn
Robin Yassin-Kassab, schrijver, Schotland
Rime Allaf, schrijver en onderzoeker
Mohammad Al Attar, Syrische toneelschrijver, Berlijn
Michel Kilo. Syrische schrijver en politicus, Parijs
Moncef Marzouki, voormalig president van Tunesië
Burhan Ghalioun, Syrische geleerde en politicus, Parijs
Karam Nachar, Syrische schrijver en academicus, Istanboel
Mohammad Ali Atassi, journalist en filmmaker, Beiroet
Ossama Mohammed, filmmaker, Parijs
Yasmin Fedda, filmmaker, Groot-Brittannië
Fadel Abdul Ghany, voorzitter van ‘the Syrian Network for Human Rights’ (het Syrische netwerk voor mensenrechten)
Nisrin Al-Zahre, École des Hautes Études en Sciences Sociales, Parijs
Nadia Aissaoui, socioloog, Parijs
Leila Nachawati Rego, schrijver, Spanje
Yasser Munif, Emerson College
Mohammed Hanif, schrijver en journalist
Mutaz Al-Khatib, schrijver, Syrië
Hala Mohammad, Syrische dichter, Parijs
Samih Choukaer, Syrische muzikant, Parijs
Abdul Wahab Badrakhan, journalist, Groot-Brittannië
Ammar Abdulhamid, Syrisch-Amerikaanse schrijver en activist
Fares Helou, Syrische acteur, Parijs
Assem Al Basha, Syrische beeldhouwer, Spanje
Ibrahim Al-Jabeen, Al-Arab, Duitsland
Marie-Thérèse Kiriaky, maatschappelijk activist
Professor, Martti Koskenniemi, universiteit van Helsinki
Professor Gilbert Achcar, SOAS
Professor Nader Hashemi, universiteit van Denver
Professor François Burgat, L’Institut de Recherches et d’Études sur les Mondes Arabes et Musulmans (IREMAM)
Professor Fawaz A. Gerges, London School of Economics
Professor Joseph Bahout, Carnegie Endowment for International Peace
Professor Michael Nagler, universiteit van Californië, Berkeley
Professor Wendy Pearlman, Northwestern University
Professor Steven Heydemann, Smith College
Professor Joseph E. Schwartzberg, universiteit van Minnesota
Professor Murhaf Jouejati, National Defense University
Professor lars Chittka, Koningin Mary universiteit, Londen
Professor Amr Al-Azm, Shawnee State University
Professor Ghassan Hage, universiteit van Melbourne
Professor Ahmad Barqawi, Palestijnse Syriër
Professor Jamie Mayerfeld, universiteit van Washington
Professor Stephen Zunes, universiteit van San Francisco
Professor Anna Kathrin Bleuler, universiteit van Salzburg
Professor Carola Lents, Johannes Gutenberg universiteit te Mainz
Professor Love Ekenberg, UNESCO Chair, universiteit van Stockholm, Zweden
Professor Annie Sparrow, Icahn School of Medicine, Mount Sinai
Professor James Simpson, universiteit van Harvard
Professor Ziad Majed, politieke wetenschapper, Parijs
Haid Haid, Syrische onderzoeker, Chatham House, Londen
Yassin Swehat, Syrische journalist, Istanboel
Loubna Mrie, Syrische journalist, NewYork
Rafat Alzakout, theater directeur en documentaire-filmmaker, Berlijn
Khaldoun Al-Nabwani, schrijver en geleerde, Parijs
Ghayath Almadhoun, dichter, Palestina, Syrië en Zweden
Subhi Hadidi, schrijver, Syrië en Frankrijk
Stephen R. Shalom, New Politics
Barry Finger, New Politics
Jason Schulman, New Politics
Omar Kaddour, schrijver, Frankrijk
Najati Tayara, schrijver, Syrië en Parijs
Marcelle Shehwaro, Syrische activist, Istanboel
Kenan Rahmani, Syrische campagnevoerder
Muhammad Idrees Ahmad, universiteit van Stirling
Lydia Wilson, universiteit van Oxford
Thomas Pierret, onderzoeker, Centre National de la Recherche Scientifique, Frankrijk
Kelly Grotke, schrijver en wetenschapper, bezoekend geleerde aan universiteit van Cornell
Danny Postel, Northwestern University
Stephen Hastings-King, schrijver en onderzoeker, Massachusetts
Anna Nolan, mensenrechtenactivist
Rafif Jouejati, Stichting ter bevordering van het herstel van gelijkheid en educatie in Syrië
Mohja Kahf, Syrisch-Amerikaanse dichter en geleerde, VS
Rami Jarrah, journalist, Turkije
Shiyam Galyon, Books Not Bombs
Afra Jalabi, Syrische schrijver, Canada
Miream Salameh, Syrische vluchteling en visueel kunstenaar, Melbourne
Şenay Özden, onderzoeker, Istanboel
Faraj Bayrakdar, schrijver, Stockholm
Hanna Himo, Syrische dichter, Stockholm
Theo Horesh, schrijver en journalist, Colorado
Christin Lüttich, politieke wetenschapper, Berlijn
Sarah Hunaidi, schrijver, Chicago
Véronique Nahoum-Grappe, École des Hautes Études en Sciences Sociales, Frankrijk
Husam Alkatlaby, mensenrechtenactivist, Nederland
Maen al –Bayari, journalist, Jordanië
Micheal karadjis, universiteit van Western Sydney
Stefan Tarnowski, vertaler
Mutasem Syoufi, The Day After
Najib Ghadbian, geleerde en activist
Ammar Abd Rabbo, journalist
Laila Alodaat, advocaat, Groot-Brittannië
Fares Albahra, Syrische dichter en psychiater, Berlijn
Pawel Machcewicz, Poolse Academy of Sciences, Warschau
Oz Katerji, journalist
Charles Davis, schrijver, Los Angeles
Predikant David Tatgenhorst, Philadelphia, Pennsylvania
Necati Sönmez, filmmaker, Turkije
Kris Manjapra, fellow, Wissenschaftskolleg zu Berlin; hoofddocent, universiteit Tufts
Zeynep Kivilcim, Institute for Advance Study, Berlijn
Housamedden Darwish, assistent-professor, universiteit van Keulen
Vladimir Tarnopolsky, muzikant, Rusland
Deel dit bericht via
Recente reacties