Ik droom van een Syrië dat geen mensenrechtenactivisten nodig heeft
Van 9 tot 26 juni was ik in Libanon om uit te zoeken wat ‘vrede’ betekent in het Midden Oosten. Behalve veel stof tot nadenken, leverde dat ook een aantal interessante ontmoetingen op, met mensen wier levensverhaal iets duidelijk kan maken over het Midden Oosten. Over vrede in het Midden Oosten en hoe moeilijk dat kan zijn. Dit is het tweede in een serie van drie portretten van vredeswerkers die ons iets belangrijks vertellen over het Midden Oosten. In oorlog en in vrede. En vaak tegelijkertijd.
Nibal heeft een droombaan, een baan die iedere student ‘Conflict Studies’ hoopt te krijgen. Ze is programmacoördinator bij een Syrische ‘peacebuilding-organisatie’ in Beirut. Ze draagt bij aan het oplossen van het conflict in Syrië. Ze is daar, ze zit er middenin, ze doet iets, ze helpt mensen. Ze zet projecten op, ondersteunt vluchtelingen, geeft trainingen om mensenrechtenschendingen te documenteren, lobbyt bij politici. Een droombaan.
Maar ook een baan waarop Nibal niet zit te wachten. ‘Vrede is het vermogen een saai leven te leiden,’ zei iemand die ik eerder interviewde. En ze had gelijk. Nibal wil helemaal geen programmacoördinator bij een vredesorganisatie zijn: ‘Ik heb Engels gestudeerd, wat nu handig is voor de internationale contacten van mijn organisatie. Maar wat ik eigenlijk wil is kinderen op de basisschool Engelse gedichten laten lezen. Daar heb ik voor gestudeerd. Dit is alleen maar iets dat moet gebeuren. Zodat die kinderen daarna weer naar school kunnen.’
Als ik met haar praat over vrede, springen de tranen haar soms in de ogen. ‘Vrede is terug naar huis kunnen. Een plaats hebben waar iedereen kan leven, waar niemand de macht heeft mensen tot een ellendig bestaan te veroordelen.’ Ze vraagt niet om veel, maar vreest dat het wel te veel gevraagd is.
‘Wat ik eigenlijk wil is kinderen op de basisschool Engelse gedichten laten lezen’
Natuurlijk wil ze me best een folder meegeven van de organisatie. Daar staan hoogdravende dingen in over democratie, mensenrechten, rechtsgelijkheid en empowerment. Maar Nibal’s geheime wens is helemaal niet om democratie en mensenrechten te brengen. ‘Ik droom van een Syrië dat geen mensenrechtenactivisten nodig heeft, van een wereld waarin Conflict Studies net zo’n soort studie is als oud-Engels. Ik droom ervan lerares te zijn op een klein schooltje, waar ik alle kinderen bij naam ken. Gewoon, in het dorp waar ik opgegroeid ben.’
Ik vraag haar of ik een foto van haar mag maken, voor bij dit stuk. ‘Liever niet’, zegt ze, ‘mijn familie zit nog in Syrië.’ De angst voor de geheime dienst is in haar blik te lezen. ‘Ik zal je in contact brengen met een paar andere Syriërs. Maar ik moet ze eerst vragen of ze dat goed vinden.’
Als je te lang in Syrië hebt gewoond word je vanzelf paranoïde. Als vrede iets is dat in jezelf zit, is het nog lang geen vrede in het Midden Oosten. Maar zolang er mensen als Nibal zijn, die bereid zijn hun eigen dromen opzij te zetten om zich in te zetten voor andermans vrede, is de hoop op vrede in ieder geval nog levend.
Deel dit bericht via
Recente reacties