Films uit de Golf: jonge cineast verovert de rode loper
Op de 14e editie van het grootste filmfestival in het Midden-Oosten, het Dubai International Film Festival (DIFF) (6 tot en met 12 december), zijn 17 korte films uit de regio te zien. Eén daarvan is ‘A Time To Pray’, van de jonge filmmaker Ahmed al-Kuwaiti. Ik sprak met hem over films maken in de Golf en wat de vertoning van zijn film op het DIFF betekent: 'Elke keer als het DIFF er was, dan droomde ik dat ik over die rode loper liep. Nu komt de droom uit.'
Op het DIFF worden meerdere korte films vertoond. De naam Al-Kuwaiti deed een belletje bij mij rinkelen: Ahmed al-Kuwaiti was de schuilnaam van Ibrahim Saeed Ahmed, koerier en vertrouweling van Osama bin Laden. Hij kwam met Bin Laden in mei 2011 om het leven bij de inval op de compound in Abbottabad waar ze zich schuilhielden. De Bahreinse filmmaker Ahmed al-Kuwaiti (1995) heeft gelukkig een compleet andere achtergrond.
‘Ik ben de jongste van vijf en mijn oudere broers en zus studeerden al toen ik jong was. Zij deden allemaal serieuze studies, zoals business en economie. Mijn vader is zakenman, net als andere mannelijke familieleden. Heel serieus allemaal. Maar ik speelde graag met computers en keek het liefst de hele dag films. Business interesseert me niet, maar verhalen wel.’
Als hij beseft dat hij met films ook verhalen kan vertellen, besluit hij dat hij zelf ook films wil gaan maken. En zo begint zijn leven als maker van korte films. Hij spendeert als nakomertje veel tijd met de vrouwen uit de familie. ‘Ik kom uit een hechte gemeenschap in Bahrein, waar iedereen alles van elkaar weet en waar alle nieuwtjes, problemen en roddels grif gedeeld worden. Ik was vaak alleen met mijn moeder en tantes. Door hun gesprekken kwam ik ook op het idee van het filmscript. Mijn moeder werkte, toen ze jong was, in een fabriek en vertelde dat ze een keer na het werk op een hele warme dag met haar vriendin een duik in zee had genomen. Ze hadden het warm en waren dorstig, maar het was ramadan dus ze konden geen verfrissing nemen. Dus sprongen ze samen in zee.’ Eerst wilde Ahmed hier een film over maken, maar zijn moeder liet hem beloven dat niet te doen. Dus verzon Ahmed een verhaal over twee vriendinnen die zich op een andere manier niet aan de sociale regels houden.
De film die hij heeft gemaakt gaat over twee jonge vrouwen, een Emirati en een Egyptische. De Emiratische is gesluierd en traditioneler, de Egyptische is hoogzwanger en draagt geen hoofdbedekking. Hun auto komt zonder benzine te staan en de mobiel die ze mee hebben, blijkt leeg. Het enige gebouw in de buurt is een verlaten moskee. Daar gaan ze heen, want de hoogzwangere vriendin moet nodig plassen.
De dames stoppen de telefoon met oplader in een stopcontact, trekken hun schoenen uit en gaan naar de wasruimte waar het toilet is. Eenmaal op het toilet, blijkt de moskee toch niet zo verlaten als ze dachten.
De film duurt elf minuten en is erg spannend. Ahmed lacht: ‘Ik wilde een film maken die zo spannend is dat je de volle elf minuten je adem inhoudt en op het puntje van je stoel zit.’ En het is zo spannend omdat er allerlei sociale taboes in beeld komen en de twee jonge vrouwen allerlei dingen doen die in de Golfregio niet van vrouwen geaccepteerd worden.
‘Ik wilde een film maken die zo spannend is dat je de volle elf minuten je adem inhoudt’
Het filmen zelf was al even spannend. Ahmed vertelt dat hij de ene na de andere afwijzing te verduren kreeg: niemand wilde met hem de film maken, juist vanwege al die sociale taboes. Een geldschieter trok zich terug, een filmster durfde niet in een moskee op te nemen, het ministerie waar hij de vergunningen moest vragen, nam de telefoon niet op en in de moskee mochten geen vrouwen acteren. Het was zo moeilijk om de juiste vergunningen te krijgen, dat hij uiteindelijk zelf een vergunning in elkaar heeft geflanst. ‘Ik wilde per se een echte film maken, met een boodschap en een verhaal. Niet zomaar een afstudeerprojectje maar een film die op het DIFF vertoond kon worden. Dus er stond voor mij veel op het spel. Ik moest en zou het idee uit mijn hoofd op het witte doek krijgen! Maar het waren wel de zwaarste maanden van mijn leven. De crew, die voor meer dan de helft uit vrouwen bestond, was geweldig. Ze waren net zo fanatiek als ik en we konden goed samenwerken’.
Zijn familie heeft de film inmiddels gezien en er stond een lovende recensie in de krant waar zijn moeder heel gelukkig van werd. ‘De vertoning van mijn film op het DIFF is een droom die uitkomt. Elke keer als het DIFF er was, dan droomde ik dat ik over die rode loper liep. Ik zou hierna ook graag de film in Bahrein willen vertonen.’ En uiteindelijk gaat hij, uiteraard, voor een Oscar.
Kijk hier voor de trailer van ‘A Time To Pray’:
Postscriptum: tijdens het schrijven van dit artikel is de moeder van Ahmed overleden. De première is nu voor hem nog bijzonderder. Want hij weet zeker dat zijn moeder bij hem zal zijn bij de eerste vertoning van zijn film.
Deel dit bericht via
Recente reacties